kutsallığımı süpürdüm..

17 gün öncebir oğlan pırtlattım bu dünyaya.şimdi uyuyor içeride, alnında ördekli beresiyle.zaman geçip de, banyoda dikişlerimin ağrısı yüzünden klozete oturmuş çiş yapmaya çalışırken, bir yandan da elimde pamuklu kulak çubuğu, kulağımı temizlemeye çalışırken,gözlerimi dolduran yaşlar başlasın akmaya. Noluyo dememe kalmadan günlerim birbirine benzer şekilde gözyaşları-boş boş bakma*- iştahsızlık-keyifsizlik vs vs vs arasında geçmeye başlamış. Prepartumumdan öğrendiğim kadarı ile, ben postpartum muşum! Bunu da dün öğrendim. Balkon çiçekliğine ayaklarımı dayamış – geçen 10. araba benim olsun- diye araba falı tutup, kaliteli bi araba denk gelince salak salak sevinirken fark ettim ki, çocuk sahibi olmak elektrikli süpürge almak gibi.cidden ama. Geçen yıl bu zamanlar siklon teknolojili daysın marka bi süpürge aldım dünya para verip. Böyle uzay mekiği gibi bişey. Kargo gelince bende bi heyecan, bi sevinç, açıp hemen evi filan süpürdüm. Sonra dedim ki kendime, ben bunu geri kolisine yerleştireyim. Evi yerleştirip öyle kullanmaya başlıyim.fabrikadaki paketleme bölümüne madalya filan vermek lazım vallaha. O nasıl bi yerleştirme modeliyse, kıçım yırtıldı ğraşmaktan, yok, olmadı. Kutuyu attım, süpürgemi zevkle kullanmaya başladım. Şimdi küçük sıpama bakıyorum. Rahmimde dertop büyüttüğüm sıpam , fiziksel boyutunu geçtim, manevi olarak da asla geri o şekilde sığmayacak içime, bunu fark ettim. Hem benden , hem benden çok ayrı artık. Ooo. Annelik kutsaldı dimi.ama ben kalkmış anne olmayı süpürge sahibi olmakla özdeşleştiriyorum. Kadınların yüz karasıyım bu bağlamda. Ama vazgeçiremez kimse beni bu düşüncemden. Süpürgem o benim, afili kutusuna sığmayan.